Uitleg bij een nieuw boek dat momenteel wordt geschreven

Alles bestaat uit energie. Wij zelf, maar ook alle dingen om ons heen. Zelfs het boek dat je nu in je handen hebt. Alles heeft een frequentie, alles heeft een eigen trilling. Al die frequenties hebben een effect op jouw lichaam maar ook jouw eigen trilling heeft effect op alles om jou heen.

Einstein zijn formule zei het eigenlijk al: alles is energie. E = MC2: massa is energie.       

Wanneer je materie, dus alles wat een massa heeft, wat je kan aanraken, door een microscoop zou bekijken dan blijkt het te bestaan uit moleculen. Moleculen zijn hele kleine deeltjes die op hun beurt weer bestaan uit twee of meer atomen. Een menselijke haar is bijvoorbeeld gemiddeld 0,1 mm dik, en hier passen al 100.000 moleculen naast elkaar. Als je moleculen naast elkaar zou leggen dan passen er ongeveer 1 miljoen moleculen naast elkaar in een millimeter. Erg klein dus!

 Maak je die atomen nog kleiner dan ontdek je dat een atoom bestaat uit een kern waaromheen de elektronen bewegen. Dit houdt in dat alle materie voor 99,999999% uit energie bestaat. En de resterende 0,0000001% is maar materie.

Atomen zijn dus energiebolletjes en bewegen altijd. De snelheid van de beweging hangt af van de fase waarin de materie zich bevindt. Als het om een vaste stof gaat, zoals bij dit boek, dan trillen de atomen tegen elkaar aan, maar ze bewegen niet. In een vloeistof bewegen de atomen al meer, maar ze bewegen het allersnelst als ze in de gasfase zitten. Elk stukje materie heeft dus een eigen frequentie.

Dit geldt ook voor je lichaam. Je lichaam bestaat uit miljarden energie producerende onderdeeltjes die allemaal voortdurend in beweging zijn. Net als alles en iedereen in het universum, vibreer of tril je en maak je energie.

We hebben altijd energie nodig om iets te laten werken. Als we bijvoorbeeld willen zwemmen, hebben we energie nodig om ons door het water voort te bewegen. Dat doe je door te eten en te drinken. Het voedsel wordt in je lichaam omgezet in energie.

Ook als je het licht aan doet heb je energie nodig, die energie komt in je huis door middel van elektriciteit. Elektriciteit is ook een vorm van energie. Dat wordt opgewekt in een elektriciteitscentrale. Energie kunnen we dus omzetten in elektriciteit en die elektriciteit zetten we weer om in andere energie, zoals het licht aan doen. En zo zijn er heel veel voorbeelden.  
Zoals voedsel ervoor zorgt dat jij energie hebt om te werken, te leren of leuke dingen te doen, zo zorgt benzine er bijvoorbeeld voor dat de auto energie krijgt en kan rijden.

Jouw lichaam bestaat ook uit energie. Al die atomen die moeten blijven bestaan uit kern en een bepaald aantal elektronen om hun taak goed uit te kunnen voeren. Bij stress worden er vrije radicalen aangemaakt die de aanval inzetten en elektronen pikken

Maar soms voel je je moe en heb je het gevoel dat je heel weinig energie hebt. Men zegt dan dat je moet rusten en misschien wat moet eten. Zo laadt je je eigen batterij op. Maar dat is niet altijd voldoende. Als er onbalans is in de chakra’s van jouw energieveld, is er vaak meer aan de hand en is even rust nemen niet meer genoeg. Dan moet de balans hersteld worden.   

Wees voorzichtig met het uitspreken van je wensen. Ze zouden zomaar eens kunnen uitkomen….

Doelbewust loop ik met grote passen richting het enige niet gesubsidieerde underground Podium dat de grootste havenstad van Europa nog rijk is. Zonder aarzelen duw ik de stalen deur open, de rode wijn lonkt. Ik loop naar binnen, langs de garderobe waar een jong grietje verveeld op haar kauwgom zit te kauwen en knoop mijn jas los.
   Ik kijk nieuwsgierig om me heen. Niet te opvallend natuurlijk. Ik wil niet als een klein kind in een snoepwinkel overkomen. Uit het aantal aanwezigen kan ik afleiden dat ik wel erg vroeg ben. Ik heb me dan ook overhaast de deur uit laten jagen door mijn oorlogvoerende buren. Ik trek een gezicht. Ik snap echt niet dat die twee nog bij elkaar blijven. Hierbij vergeet ik gemakshalve de destructieve relaties die ik zelf heb gehad. Het is dat Leo zelf naar zijn andere vriendin vertrok, anders had ik me nog steeds door hem laten vernederen.          
   Ik recht mijn schouders en richt me op de bar. Aan het uiteinde zit een groezelig uitziende man een blow te draaien. Zijn haar is vettig, zijn gezicht pokdalig en zijn ogen liggen diep in hun kassen. Ik weet het direct: dit is een verloren ziel. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Waarschijnlijk omdat hij me aan mezelf doet denken. Ik schud een onbehaaglijk gevoel van me af en klim op de dichtstbijzijnde barkruk. Mijn tas zet ik op de kruk naast me. Voordat ik de man achter de bar kan wenken, staat hij al voor me.          
   “Wat mag ik voor je inschenken? De eerste is van het huis.”
   Ik kijk in een paar opvallend blauwe ogen. Koud als ijs, schiet het door mijn hoofd. Ik glimlach vaag. Die kleur blauw kan nooit echt zijn. Door zijn gebleekte haren lijkt zijn gezicht hard. Maar zodra hij lacht, verdwijnt die hardheid als sneeuw voor de zon. Hij houdt zijn hoofd schuin en trekt zijn wenkbrauwen op. Het ziet er komisch uit. “Geen dorst?” vraagt hij plagend. Ik schud nee. “Ja, bedoel ik. Sorry. Ik was afgeleid door de kleur van je ogen.” Gelukkig neem ik nooit een blad voor mijn mond. Zijn lach geeft aan dat hij dondersgoed weet dat zijn ogen bijzondere blikvangers zijn. Ik krijg het warm en kijk naar het punt tussen zijn ogen.  “Een ehhh… witte wijn graag. Zoet.”  
   “Een zoete witte wijn, coming up.” Met een gevoel voor theater schenkt hij het glas vol. Hij zet het voor me neer, knikt even en loopt naar de volgende klant. Ik kijk hem na. Er klopt iets niet. Hij heeft iets sinisters over zich. Ik kan het niet verklaren. Het is meer een gevoel. Ik neem hem nog eens op. Hij is blond, ja. Maar dat is niet echt. Hij heeft niet een echt uitgesproken Nederlands uiterlijk. Ik kan het niet thuisbrengen, misschien Arabisch. Maar zijn haar krult niet. Het is sluik. Hij is lang, gespierd. Zeker niet mager. Eigenlijk heeft hij best wel een stevig postuur en toch slank. Ik vermoed dat er onder dat zwarte overhemd van hem geen grammetje vet te vinden is. Waarschijnlijk is het één bonk spieren. Hij loopt als een roofdier. Een grote kat. Maar dan wel eentje met lichtblauwe ogen en punkerig geblondeerd haar. Mijn gedachten dwalen af. Hij zou best lekker kunnen zijn voor één nachtje.            

Het E-book Djinn is gratis te downloaden in de webshop!

Een spannend verhaal over Advanced RPG – VR gaming

Er klonk een ijselijke gil. Yara’s hart sloeg een paar slagen over van schrik. Ze keek opzij en zag haar collega Eefje wild hijgend om zich heen kijken. Niet dat ze er uit zag als haar collega, maar Yara wist dat zij het was. Ze wist vorige week al welk uiterlijk Eefje voor zichzelf had gekozen. Haar huid was licht grijs of een soort van grijsblauw. Haar ogen waren zo licht dat ze bijna wit leken en waren donker omrand, zodat de irissen nog lichter leken. Ze had kleine puntoortjes die onder haar halflange groenblauwe haar verborgen bleven. En uit haar hoofd staken twee prachtige krullende hoorns. Ze zag er prachtig uit, echt! Maar naar Yara’s idee niet echt praktisch. En ze had qua kleding letterlijk weinig om het lijf.         
   Yara nam haar nog eens goed op. Haar lijf was slank en licht gespierd. Haar benen waren niet zoals normale mensenbenen gevormd waren. Het leek meer alsof ze hoeven had in plaats van voeten.         
   Yara keek naar haar eigen armen en kneep erin. Zo gaaf! Dit ben ik met mijn zachte licht paarsblauwe huid. Het voelt zo echt. Ze spande haar spieren en grijnsde. Ik heb onwijs veel meer spieren dan normaal. Zo goed gebouwd zie ik er echt niet uit in mijn normale dagelijkse leven. Ik ben in dit spel ook veel langer dan Eefje. Normaal is zij degene die zeker een kop boven mij uit torent.
   Yara voelde aan haar oren. Ze had geen horens, zoals Eefje, maar wel flinke punt oren. Eefje had gekozen voor een Adrax, een soort van sprookjesachtig half bokachtig wezen inclusief klein staartje, en Yara had gekozen voor een Nachtelf. Bieden waren grotendeels naar hun eigen idee gevormd tijdens de voorbereidingen, inclusief tatoeages, oorringen, wapens en ga zo maar door.
In plaats van luchtige kleding, zoals Eefje had gekozen omdat haar nieuwe lijf zo beter uitkwam, droeg Yara kleding dat als een soort tweede huid om haar lichaam sloot. Het fungeerde zelfs als een pantser door de kleine ijzeren ringetjes die eroverheen gezet waren. Dit konden ze echter niet zelf ontwerpen.
   Kleding werd, net zoals de uiterlijke kenmerken, uit een speciale bibliotheek gekozen om zo je karakter te vormen en aan te kleden. Dat gold ook voor de wapens die ze bij zich droegen. Het was als een soort voorbereiding op Cosplay, maar werd alles virtueel voorbereid.       
   En vandaag was het dan zo ver. Dit spelletje ging verder dan een normale Cosplay. En ook verder dan Virtual Reality. Yara snapte nog steeds niet goed hoe dit mogelijk was. Haar gedachten gingen terug naar het moment vlak voor aanvang van dit geavanceerde virtuele spel. Was het een paar minuten of een paar uur geleden? Yara rimpelde peinzend haar neus. Ze had echt totaal geen besef meer van tijd. Ze moesten in een comfortabele stoel gaan zitten en kregen een speciale helm met bril op. Het ding deed zelfs een beetje pijn, ze had zelfs een steek aan beide slapen gevoeld, maar ze moest toegeven dat ze daar nu niets meer van voelde…

Science Fiction verhaal

Mijn naam in jullie taal is Mirahagwe. Of in ieder geval iets dat hier op lijkt want mijn naam is moeilijk te vertalen en uit ervaring is al gebleken dat uitspreken al helemaal niet lukt. Dus Mirahagwe, kortweg: Mira. Ik kom van een planeet hier ver vandaan en ben hier al een tijdje op jullie planeet. En best wel lang eigenlijk voor jullie aardse begrippen. Maar dat heeft meer te maken met jullie besef van tijd. Ik ben hier niet door gebonden. Waarom ik nu, op dit moment hier ben, is omdat ik jullie wil waarschuwen voor een groot onheil dat jullie kant opkomt. Ik merk dat je gedachten al waren blijven hangen bij die andere planeet, dus laten we daar maar beginnen anders komt de rest van mijn boodschap niet eens aan. Ik wil je dan ook vragen met een open mind naar mijn verhaal te luisteren en open te staan voor werkelijkheden die ver buiten je perceptie liggen.

De planeet waar ik ben geboren, lag ooit, in een ver verleden, in een zonnestelsel dat jullie Canis Major, oftewel de grote (jacht) hond noemen. Dit zonnestelsel ligt in jullie sterrenstelsel welke jullie de Melkweg noemen. Alle sterren die tot de Melkweg behoren zijn trouwens de sterren die jullie zonder enige lichtvervuiling met het blote oog aan de nachtelijke hemel kunnen zien.  
   Canis Major ligt op 8,6 lichtjaren afstand van de aarde. Dat klinkt heel dichtbij, maar dit moet je nog vermenigvuldigen met 9,46 biljoen kilometer. Hoe ik aan dit getal kom? Ik had alvast het een en ander voor je uitgerekend, ermee rekening houdend dat één lichtjaar in 299.792.458 meter per seconde is af te leggen wat neerkomt dat één lichtjaar overeenkomt met 9 460 730 472 580 800 meter, afgerond 946 biljoen meter = 9,46 biljoen kilometer. Canis Major ligt dus op 81,356 biljoen kilometer van jullie planeet verwijderd. Reken het maar na.      
   Je snapt nu wel, dat als je wilt reizen met de snelheid van het licht, je een zeer sterk en stabiel ruimteschip zal moeten hebben.
   Nu vraag je je vast af hoe het mogelijk is dat ik tegen jou praat. Hier en nu, terwijl ik het over afstanden heb die een mens onmogelijk zou kunnen afleggen tijdens zijn of haar leven. Laten we het er voor nu op houden dat de technologie van mijn ras zover is ontwikkeld dat tijd en afstand eenvoudig omzeild kunnen worden.     
   Het is voor mij namelijk niet moeilijk om op verschillende belangrijke momenten in jullie geschiedenis jullie tijdlijn binnen te stappen zonder dat er jaren zijn verstreken. Daarover later meer. Ik zal eerst vertellen waar ik vandaan kom voordat ik verder ga met mijn boodschap…

Als je de eerste drie delen van Zwart Bloed nog niet hebt gelezen en je houdt niet van spoilers, dan zou ik beslist niet verder lezen…

Dit is een extra BONUS hoofdstuk, die in de herschreven versie van Familiegeheimen zal worden verwerkt. Maar jullie mogen hem nu al lezen!

Vijftien eeuwen lang had Jackie Angoisse zich moeten verstoppen voor de vernietigende UV-stralen van die koperen ploert aan de hemel. Vijftien lange eeuwen! Het eeuwige leven leek leuk als je het zelf niet hoefde te ondergaan,  maar dan ook nog eens vijftien eeuwen zonder de zon op je gezicht te kunnen voelen was heel erg lang.
Met zijn ogen dicht genoot Jackie van de laatste zonnestralen van die dag op zijn gezicht. Dit was bijna nog beter dan seks! Hij grijnsde. Bijna. Tot zijn ongenoegen verdween de warmte en koelde zijn gezicht abrupt af. Het werd ook donkerder. Met een mengeling van ongenoegen en verontrusting deed hij zijn ogen weer open. De weersvoorspellingen gaven voor de komende dagen stralend weer aan met een strakblauwe lucht. Dit was geen strakblauwe lucht.
   De lucht begon te kolken. Massa’s vreemde donkere wolken pakten zich samen voor de zon. De wind rukte aan de takken van de bomen die het erf omringden. Jackie voelde hoe de haartjes op zijn arm omhoog gingen staan. Geërgerd keek hij weer omhoog. Het was de eerste dag sinds eeuwen dat hij weer van de zon kon genieten. Zijn eerste zonsondergang sinds – Hij schudde dramatisch zijn hoofd. – sinds eeuwen, en nu gebeurde er dit!   
   Met een diepe zucht draaide Jackie zich om naar het wezen achter zich. Hij maakte een gebaar naar de lucht. ‘Maak je altijd zo’n dramatisch entree?’ Met een boze blik in zijn gouden ogen wachtte hij op een antwoord. Hij had de demon niet zo snel terugverwacht. Marcus en Roy waren nog niet eens een uur geleden vertrokken. Ze hadden Anne mee genomen voordat het nog verder uit de hand kon lopen.  
   Jackie onderdrukte een triomfantelijke lachje. Hij had nooit durven dromen dat zijn leven zo’n bizarre wending zou nemen. Dit keer zou alles anders worden. Voor het eerst sinds Elise hem eeuwen geleden voor de allereerste keer had afgewezen en hem had laten weten wat voor minderwaardig schepsel hij was in haar ogen, was ze niet onder zijn handen gestorven. In dit leven heette Elise Anne Sommer. Ondanks dat hij haar met liefde had willen vermoorden, had het lot andere plannen gehad. Zowel voor haar als voor hem zelf.        
   Hij nam de demon nog eens goed op. Hij wist nu wie hij was. Toen de demon nog geen vierentwintig uur geleden met Anne zijn kamer was binnengestapt had hij het kwaad gevoeld. Het had hem niet omringd. Het zat niet in hem. Hij wás het kwaad. Jackie had in zijn bestaan nog nooit zoiets donkers en kwaadaardigs gezien of zelfs maar ontmoet als dit wezen. Hij had er in de eeuwen die hij door Europa had gedwaald vaak genoeg over horen vertellen. En hij had genoeg verschillende bovennatuurlijke en kwaadaardige wezens ontmoet. Dankzij Anne Sommer had hij de Golems en harpijen al aan zijn lijstje toe kunnen voegen. En nu, wederom dankzij Anne, stond dit wezen ook op zijn lijst. Als hij eerlijk was dan had hij deze laatste liever overgeslagen.               
   Anne had die morgen Jackie onwillig de naam van de demon gegeven, of in ieder geval de naam waarachter hij schuilging: Dion de Winter. Gevierd zakenman. Multimiljonair.    
   En nu stond de miljonair Jackie op te nemen. Zwijgend en geduldig. Ieder ander zou alleen een man zien staan. Een man met status. Onberispelijk gekleed in een maatkostuum waar de gemiddelde Nederlander minstens twee maanden voor moest werken. Zijn verschijning zou bij menigeen respect en ontzag afdwingen. Niet bij Jackie. Jackie keek dwars door de façade heen. Hij wist wat er achter het uiterlijk van de miljonair schuilging. Hij wilde hem geen monster noemen, want was hij dat zelf ook niet? Hier moest hij Anne, Elise en al die andere vrouwen gelijk geven. Hij was een monster. Hij leefde van het bloed van anderen. Hij genoot van de metalen smaak in zijn mond. Het was zijn levenselixer. In de tijd dat hij de aarde had bewandeld had hij duizenden slachtoffers gemaakt. Hij wilde alleen niet dat het woord ‘monster’ over hun lippen rolde.
   ‘Jacques Angoisse…’   
   Jackie knikte gereserveerd. ‘Dion de Winter, als ik me niet vergis?’       
   Dion negeerde zijn vraag. Hij wilde geen woorden verspillen aan onnozele dingen. Het was hem allang duidelijk dat de vampier heel goed wist wie hij voor zich had. Dat was alleen maar gunstig, want dat scheelde kostbare tijd. ‘Ik ben al een poos naar je op zoek.’
   Met een schouderophalen gaf Jackie hem te kennen dat het hem weinig boeide. Hij vroeg zich af wáárom de demon terug was. Anne had hem gevoed met haar bloed. Niet hij. Jackie was hem technisch gezien dus niets schuldig. Hij twijfelde nog of hij Anne iets verschuldigd was. Als Dion hem had willen doden, had hij dat kunnen doen toen hij vocht tegen het gif in zijn lijf. Dan had hij niet gewacht totdat hij sterker dan ooit weer op zijn beide benen stond. Jackie onderdrukte de neiging om ernaar te vragen. Hij bleef niet graag in het ongewisse. Hij glimlachte echter minzaam. ‘En nu heb je me gevonden.’          
   Dion kneep zijn ogen samen. Enkele seconden lang bleven de mannen elkaar zwijgend opnemen als twee Alfa mannetjes voor een gevecht. Alsof ze wilden aftasten wie het onderspit zou delven als het tot een conflict zou komen. Dion verbrak het oogcontact. De vampier was nog steeds geen match voor hem, ook al was hij nu getransformeerd naar een nieuw soort hybride wezen. Een wezen dat vele malen sterker was dan tien nesten vampieren bij elkaar. Het was een toevalstreffer geweest. Wie had kunnen denken dat dit kon gebeuren? Als hij Anne zijn bloed niet had gegeven nadat Maria haar schedel en knieën had verbrijzeld, was dit ook nooit gebeurd. Blijkbaar was het lot hem ditmaal gunstiger gezind. Hij staarde kort naar de grauwe lucht. ‘Zullen we naar binnengaan? Het gaat zo regenen en ik ben nogal gesteld op mijn comfort.’ Zijn blik sprak boekdelen. Hij was dit getreuzel zat. Hij wilde spijkers met koppen slaan!            
   Jackie maakte een uitnodigend gebaar met zijn hand en liet Dion voorgaan. Hij keek nog eens naar de lucht. Hij hield zichzelf voor dat, àls hij dit gesprek overleefde, er nog veel meer zonsondergangen zouden volgen. Hij trok de deur dicht en volgde Dion de Winter naar de comfortabele woonkamer.        
   Dion liep naar drankkabinet, trok de stolp van een glazen karaf die was gevuld met een amberkleurige vloeistof en rook aan de hals. Hij glimlachte tevreden waarna hij de vloeistof in twee glazen schonk waarvan hij er een aan Jackie gaf.
   Jackie pakte het glas aan en sloeg de drank in één keer achterover.     
   ‘Een man naar mijn hart,’ zei Dion met een geamuseerde glimlach rond zijn lippen en deed hetzelfde. Hij zette het glas met een klap op tafel. ‘Zo. En dan nu ter zake…’
   Jackie zette zijn glas op de vensterbank waar hij tegenaan geleund stond. Zwijgend wachtte hij af wat de demon te vertellen had.   
   ‘We hebben elkaar eerder ontmoet, Jacques Angoisse,’ begon Dion. ‘Lang geleden, aan het hof van koning Clovis. Als ik me niet vergis was je toen in het gezelschap van Eoghain.’ 
   Jackies ogen vernauwden zich. Eoghain. Hij onderdrukte de neiging om geïnteresseerd naar voren te leunen. ‘Owen,’ mompelde hij. Herinneringen overspoelden hem. De regen had hem indertijd verhinderd verder te reizen en hem doen uitwijken naar een van de weinige herbergen langs de route. Sophie, de dochter van de herbergier, had hem net zijn derde kroes bier gebracht. Vanuit zijn plek in de verste hoek van de herberg kon hij de hele gelagkamer overzien. De ingang, de uitgang èn de trap naar boven. Toch had hij hem niet zien aankomen. Ineens was hij daar. Brutaal was hij aan zijn tafel gaan zitten. Een jonge knappe man met goudkleurige ogen en opvallend schone tanden. Zijn kleding was donker en schoon. Het was iets wat onmiddellijk opviel tussen de andere smoezelige reizigers, allemaal met modder en ander vuil besmeurd. Owen had met zijn knappe en elegante verschijning ook Sophies aandacht getrokken want ze stond onmiddellijk weer aan hun tafel en leunde uitdagend voorover om Owen een volle blik op haar boezem te gunnen terwijl ze hem verleidelijk aankeek. Haar vuile, bleek witte boezem puilde bijna uit haar bovenlijfje. Voor de tweede keer. Bij Jacques had ze het even daarvoor ook al geprobeerd. Hij had toen weinig tactvol laten weten dat hij niet geïnteresseerd was.     
   ‘Ik wil je dagdromerijen niet onderbreken, maar ik wil wel dat je weet, dat jullie ontmoeting die dag geen toeval was.’   
   Jackie fronste zijn wenkbrauwen. ‘O?’ Zijn spieren verstrakten.            
   ‘Hij heeft jou gemaakt tot wat je – tot gisteren – was, in opdracht van iemand anders. Niet omdat hij op zoek was naar een metgezel. Hij was op de vlucht.’             
   ‘Voor jou zeker,’ sneerde Jackie. ‘Ik weet nou niet of ik je moet bedanken of vervloeken.’              
   Dion schudde zijn hoofd. ‘Ik was het niet. Je had voor mij geen noemenswaardige betekenis totdat je Elise vermoorde.’    
   Jackie sprong overeind. In zijn woede vloog hij op de demon af zonder na te denken over de gevolgen. Haar naam deed nog steeds alle stoppen bij hem doorslaan.          
   Dion greep hem bij zijn strot en hield hem met gemak van zich af. ‘Luister vampier. Elise was de reden dat hij jou opzocht. Ze hebben jouw woede gebruikt om de enige persoon te vernietigen die het oprukkende Christendom de kop in had kunnen drukken.’
   ‘Ik geloof je niet!’ Briesend keek Jackie hem aan. ‘Wat heeft zij daarmee te maken?’   
   ‘En daar, mijn beste Jacques, stel je de enige juiste vraag.’ Dion liet hem abrupt los en duwde hem in een van de comfortabele antieke fauteuils. ‘Het antwoord op die vraag is simpel. Alles. Ze heeft er alles mee te maken.’